GÜNÜMÜZÜN KANAYAN YARASI

Sevgili Okurlarım,

Öncelikle bu benim ilk yazı deneyimim. Buradan Selahattin Çekiç kardeşime çok selamlarımı sunuyorum.

Bu yazımda sizlerle günümüzün kanayan yarası, belki de birçok kişinin muzdarip olduğu teknoloji bağımlılığından bahsetmek istiyorum.

Çocukluk yıllarımı hatırlarım. Rahmetli babam ufak bir hediye dahi alsa çok sevinirdik. Teknoloji geliştikçe çocukların, gençlerin, büyüklerin mutluluk algısı değişti bana göre.

Bizler bir ayakkabı, pantolon, gömlek gibi ilk alınan şeylerden mutlu olur, hatta onu baş ucumuzdan ayırmazdık. Onunla yatardık. Çarşıya çıkacağımız zaman da yeni giysilerimizle çıkar, çarşı giysimizle ve giysimize farklılık olurdu.

Hatırlarım, sadece Ağustos ayında 1 ay açık olan bir fuarımız vardı. Rahmetli babam, "O zamanlar tütün ekerdik, bize tütünü erken bitirirseniz sizi fuara götüreceğim." derdi. O kadar mutlu olurduk ki, çünkü 1 ay açık olan fuara sadece 1 kere gitme hakkımız vardı ve bu mutluluk bize bir sene yeterdi.

Şimdiki nesil şanslı mı desem bilmiyorum. Hayatımızın her anına artık teknoloji girmiş durumda. Bu insanları ne kadar mutlu ediyor, kararı sizlere bırakıyorum. Artık telefon yaşı 12 yaşlara düşmüş durumda. Önceden çocuklar ağlayınca anneler ninni söylerdi, şimdi ise telefondan ninni çalıyorlar. Ne hallere geldik!

Toplu ulaşım araçlarına bakıyorsunuz, sokaklara bakıyorsunuz, herkesin elinde bir cep telefonu çılgınlığı. Herkes kendini unutuyor. Dışarıda birbiriyle kulaklarında takılı bir şey var, iyice dünyadan bihaber kalıyorlar. Teknolojinin gelişmesi iyi mi, kötü mü sorusunu sormadan edemeyeceğim. Yemeği bile telefona söyler olduk.

Tabii ki teknoloji güzel bir şey. Aman, neden her şey gibi bunu da kullanmasını bilmiyoruz? Elimizdeki her şeyi gibi hizmetimize sunulan güzellikleri kullanmasını öğrenebilsek daha iyi olmaz mı? Tende, minibüste, kendi kullandığımız aracın içinde bile bazen kendimizi öyle kaptırıyoruz ki hayatı yaşadığımızdan ibaret sanıyoruz. Tabii bazen de bir yaşlı, engelli ya da hamile bir bayan bizden yer istemesin diye teknolojinin arkasına sığınıyoruz.

Gençlik nereye gidiyor bilmiyorum ama ben gençlerin her imkânı olmasına rağmen hâlâ mutluluğu aradığına inananlardanım.

Bugünkü yazım bu kadar. İnşallah bir dahaki yazımda bu konuya daha geniş değineceğim.

Kalın sağlıcakla.